Kiedy pierwszy raz zagrałam w Dolinę żywiołów, moim pierwszym skojarzeniem było „uproszczone Pory Roku„. Gry mają podobny trzon. Gdybyście wyrzucili z Pór Roku 75% gry, moglibyście otrzymać, to co jest w Dolinie żywiołów. Gracze pozyskują i zagrywają karty. Muszą dysponować miejscem w swoim obszarze i dobrze zarządzać zasobami, by móc opłacić karty stworzeń. Karty wzajemnie na siebie oddziałują i cała zabawa polega na tym, żeby wystawić takie karty, które „combują się” ze sobą. Tematycznie też obie gry nawiązują do magicznych stworzeń. To, co wyróżnia Dolinę żywiołów to brak zarządzania czasem, otwarty draft zamiast zamkniętego oraz dużo krótszy czas rozgrywki. Dzięki temu Dolina żywiołów zastąpiła mi Pory roku, łatwiej jest tę grę przedstawić nowym graczom i łatwiej jest w nią zagrać wieczorem po pracy, gdyż przygotowanie i rozgrywka nie zajmują dużo czasu.

Nie można nie wspomnieć o szacie graficznej Doliny żywiołów. Kilkukrotnie, pokazując tę grę na trójmiejskich wydarzeniach, słyszałam zachwyty nad pięknie zilustrowanymi kartami. Dodatkowo podoba mi się wyróżnienie kart na pięć rodzajów, gdzie w każdym znajdziemy postacie z różnych kulturowych odniesień, które pasują do określonego typu. W grze znajdziecie odniesienia do mitologii, do legend, do świata fantasy i wielu innych.

Czymś, co wyróżnia Dolinę żywiołów, jest zarządzanie żetonami kamieni. Występują one w trzech nominałach. Możemy mieć tylko cztery żetony bez względu na ich wartość. A zagrywając kartę do obszaru, opłacamy koszt bez zwrotu reszty. Dlatego najkorzystniej dla jest kupić kartę za dokładną cenę, jednak nie zawsze jest to możliwe przy tych ograniczeniach. Ta zależność dodaje ciekawych przemyśleń, w jakiej kolejności powinniśmy zagrywać i zdobywać karty. Proste rozwiązanie, a naprawdę wzbogaca i wyróżnia tę karciankę.

Wspomniana w „regrywalności” znajomość kart bardzo pomaga i daje dużo zabawy. Znając je, wiemy, w co możemy iść, na czym się skupić, co próbować zrobić. Po 13 partiach widzę już pewne schematy kart, które ze sobą działają perfekcyjnie i dążę do ich zdobycia lub staram się blokować przeciwnika, by do takich kombinacji nie doprowadzić. Jednak nawet wiedząc, co powinniśmy zrobić, gra nie zawsze układa się po naszej myśli. Często trzeba wymyślać taktykę na bieżąco i kombinować, jak coś zrobić, by wyjść najlepiej. Przy tych wszystkich zależnościach trzeba pamiętać również o tym, że ta gra to jest wyścig. Wyścig punktowy i można mieć świetnie działający silniczek, który daje nam fajne karty, wysokie nominały kamieni magicznych, ale mało przynosi punktów.

Największy minus Doliny żywiołów? Będzie to losowość. Gra karciana to wiadomo, że losowość występuje. Czasami wychodzą idealne karty dla naszych przeciwników i jeśli nie jesteście pierwszym graczem, to nie macie jak powstrzymać ich przed wzięciem tych kart. Nie jest to wg mnie ogromna wada, ale gdy gracze idą na torze punktów łeb w łeb, to większe szczęście w dojściu kart może mieć kluczowe znaczenie. Choć też losowość jest bardziej zauważalna w większym składzie, więc jeśli chcecie ją zminimalizować, to skuście się na partie dwuosobowe.