W Bohemie gracze wcielają się w artystów żyjących w Paryżu na przełomie XIX i XX wieku. Do wyboru mamy cztery profesje: malarza, rzeźbiarza, pisarza lub kompozytora. Każdemu z zawodów przypisana jest talia startowa 10 kart. Poza kosmetycznymi zmianami ilustracji i nazw, talie te są całkowicie symetryczne.

Wybieramy również kolor naszego żetonu pracowni, który służy do zaznaczania punktów na odpowiednim torze. I tu pojawia się mój pierwszy zarzut. Tyle pracy włożono w dopracowanie klimatu, a ten element wydaje się niedopracowany. Wybrany kolor nie pojawia się nigdzie indziej. Aż prosiło się, by zamiast zwykłych znaczników użyć miniatur dłuta, nuty, pióra i pędzla, co mocniej związałoby nas z wybraną profesją.

Oprócz rzemiosła, wybieramy (lub losujemy) nasz plan dnia (planszę gracza) oraz źródło utrzymania (żeton pracy). I dopiero tutaj pojawia się delikatna asymetria. Żetony pracy wprowadzają ją na starcie, a plany dnia określają „charakter” naszego artysty. Decyduje on, za jakie karty zagrane na początku i na końcu dnia otrzymamy bonusy oraz jakie symbole inspiracji znajdą się na brzegach planszy.

Przebieg gry jest klarowny. Runda dzieli się na trzy fazy:

1. Pobudka – Dobranie kart na rękę i planowanie dnia.

2. Dzień – Opowiadanie o swoim dniu, zbieranie i wydawanie inspiracji.

3. Sen – „Czyszczenie” planszy.

Sercem rozgrywki jest planowanie dnia. Jest to mechanika łącząca budowanie talii (deck building) z układaniem puzzli (tile laying). Gracze układają karty zwyczajów na swojej planszy, starając się dopasować do siebie jak najwięcej połówek symboli inspiracji, znajdujących się na krawędziach kart. Każdy dopasowany symbol to jeden punkt inspiracji.

Inspirację wydajemy na zakup kolejnych kart zwyczajów (które trafią do naszej talii), kart muz lub kart osiągnięć. Jeśli przyciągnęliśmy muzę, zagrywamy ją poniżej planu dnia – najczęściej wzmacnia ona lub modyfikuje efekty kart zwyczajów.

Zdobywanie inspiracji to podstawa, ale tu pojawia się kluczowa decyzja. Jeżeli na żadne z wolnych pól planu dnia nie położymy żetonu pracy (zamiast karty zwyczaju), nasz artysta zderza się z niespełnionymi obowiązkami i musi dobrać kartę udręki. Karty udręki, jeśli znajdą się na naszej ręce, muszą zostać zagrane. Ich efekty są zawsze negatywne i potrafią skutecznie opóźnić nasz rozwój.

Celem gry jest zdobywanie osiągnięć. Są one posegregowane od najtańszego do najdroższego, co zmienia grę w swoisty wyścig o te najłatwiej dostępne. Niewykorzystana inspiracja nie przepada, lecz jest zamieniana na punkty pracowni. Nie kupimy już za nie kart, ale możemy je wydać na kilka przydatnych efektów, m.in. na ignorowanie lub trwałe pozbywanie się kart udręki.

Gra kończy się po rundzie, w której któryś z graczy zdobędzie swoje piąte (lub czwarte w grze na 4 graczy) osiągnięcie. Wygrywa gracz z największą ich liczbą. Remisy rozstrzyga liczba punktów pracowni.

Największą i absolutnie kluczową „mechaniką” tej gry jest zachęcenie graczy do narracyjnego opowiedzenia o swoim planie dnia. Bywa to zaskakująco zabawne i bez tego elementu Bohema straciłaby większość swojego uroku. Gdyby go pominąć, rundy byłyby bardzo szybkie i mogłyby odbywać się niemal równocześnie, sprowadzając grę do optymalizacyjnego pasjansa.