Jestem absolutnie zachwycony. Biały Zamek: Duel na papierze brzmiał komicznie, bo nie dość, że to dwuosobowa wersja gry, która znakomicie działała na dwie osoby, to jeszcze pozbyli się kości, które były przecież trzonem rozgrywki?! To nie mogło się udać, a jednak, udało się. Biały Zamek: Duel to w moim odczuciu fenomenalna reinterpretacja tego co czyniło oryginał tak dobry: ciasnota nie tylko akcji ale i zasobów, połączona ze świetnym poczuciem spełnienia podczas robienia dużych combosów z prostych akcji. W swoim ruchu możesz zrobić tylko dwie akcje? Nic nie szkodzi, tak wszystko sobie odpalę, że tą akcją zrobię inną, tą inną jeszcze kolejną, a tamtą kolejna kupę kartę Wpływu, która mi da kolejną akcję… No i jeszcze zrobię drugą! Niesamowitą satysfakcję dają takie proste czynności.

Choć początkowo kręciłem nosem na zastąpienie kości znacznikami latarni, tak teraz uważam to za genialne posunięcie. Latarnie działają w zasadzie tak samo, ale teraz dochodzi kolejna warstwa taktyki: którym znacznikiem przykryć już wyłożony i który bonus latarni zebrać? Samo to, że w czasie gry będziemy ulepszać każdą latarnię osobno (o ile się nam poszczęści i będziemy w ogóle mieli możliwość dobrania ulepszenia z talii!) również bardzo mi się podoba i w świetny sposób rozwija pomysł oryginału.

Kolejnym znakomitym pomysłem i świetnym sposobem na oddanie ducha oryginału są pola ogrodu i treningu, gdzie zamiast wykładać meeple, wystawiamy okrągłe znaczniki pieczęci. Przecież te mnożniki punktowe pól treningowych są prawie żywcem wyjęte z oryginału, tylko ubrane w szaty zbierania symboli.

Właśnie, to zbieranie symboli. Jest to trzon rozgrywki i trochę emuluje nam wykładanie kolejnych meepli z oryginału na planszy. Z jednej strony fajny patent, bo karty Wpływu zapewniają nam natychmiastowy bonus i w przyszłości te symbole, ale z drugiej liczenie tych symboli bywa problematyczne, zwłaszcza, ze niektóre są „schowane” w sekcji ogrodu.

Świetnym jest dla mnie też to, że gra po prostu zajmuje dużo mniej miejsca niż zwykły Biały Zamek i przy okazji jest też dużo szybszy. Pół godziny i można rozgrywać szybki rewanżyk po czym wszystko szybko sprzątnąć. Duży oryginał? Spora plansza, mnóstwo elementów do wyłożenia, potem schowania. Godzina rozgrywki z parującą czachą. Duel jest szybszy, uproszczony. Choć potrafi tu być ciasno z surowcami, nie jest jednak w żadnym stopniu tak wymagający jak oryginał. Nie, żeby klasyczna odsłona byłą jakoś bardzo skomplikowana, ale Biały Zamek: Duel ma w zasadzie maksymalnie 6 pół na które możemy położyć latarnię, a w klasyku na dzień dobry mamy ponad dwa razy tyle opcji, a dodatek Matcha dokłada jeszcze więcej. Sprawia to, że gracz może zdecydowanie poczuć się początkowo zagubiony. W Duelu tego raczej nie ma i dla mnie jest to duży plus, choć oczywiście nie każdemu to musi pasować.

Chciałbym Wam napisać jeszcze jakiś minus, coś co mi się w tej grze nie spodobało, ale kurczę… no nic nie mogę znaleźć poza drobną uwagą dotyczącą zbierania symboli. Wykonanie, mechaniki, czas rozgrywki, zajęte miejsce na stole… Wiadomo, że zawsze mogłoby być więcej kart, więcej kafli, więcej możliwości, ale czy to są rzeczy na które mam narzekać? Nie sądzę. To po prostu kawał naprawdę solidnej gry.