W pudełku znajdziemy ponad 220 kart i prawie 100 żetonów, które dają możliwość rozegrania 10 różnych scenariuszy. W jednej rozgrywce zalecane jest połączyć ze sobą co najmniej dwóch z nich. Instrukcja proponuje kilka połączeń, lecz bez wątpliwości można tworzyć własne, wszystkie współgrają z każdym. Także regrywalnośc oceniam: do znudzenia… i na pewno nie szybkiego

Ogólnie w Paleo chodzi o to by zbierać zasoby, karmić swoich ludzi i wytwarzać dobra za które można zdobyć 1 z pięciu części malowideł mamuta. Gdy graczom uda się zdobyć wszystkie gra jest wygrana. Z drugiej strony jednak, gdy nie uda się wyżywić ludzi, zbierze się zbyt dużo obrażeń lub nie spełni się warunków określonych w kartach, gracze otrzymują symbol czaski- zebranie 5 oznacza przegraną grę. Rozgrywkę dzielimy na fazę dnia i nocy. W ciągu dnia na podsrtawie rysunku rewersu dobieramy karty i wykonujemy z nich działania. Są karty bazowe, które uczestniczą w każdej rozgrywce. Do nich dochodzą karty z wybranego scenariusza. Na ogół ich rewersy są identyczne, więc w trakcie wyboru gracz nie wie, czy dana karta jest bazowa, czy ze scenariusza. Miałam już okazję rozegrać większość propozycji z instrukcji i bez wahania powiem, że prawie każdy scenariusz może być ogrywany kilka razy i nie wpływa to w żaden sposób na utratę elementu zaskoczenia, czy pewność w podejmowaniu decyzji. Tylko przy jednym, jak rozwiąże się już zagadkę, to kolejna rozgrywka nie jest już tak ciekawa.

Paleo przy swojej liczbie komponentów i mechanice jest utrzymane w klimacie epoki lodowcowej. Scenariusze są spójne i z godnie z logiką w ciągu dnia zbierane są zasoby by przetrwać zimną noc, w której częściej przychodzi ryzyko śmierci.