Skalowalność

Miałem pewne obawy co do skalowalności Białego Zamku, ale po ograniu gry w każdej konfiguracji stwierdzam, że gra skaluje się znakomicie. Mam wrażenie, że najtrudniej się gra solo lub w dwie osoby, ze względu na niemożliwość stawiania kości na innej (co jest dostępne w grze 3-4-osobowej). Mocno ogranicza to możliwe ruchy, co prowadzi do przymusu podejmowania nie do końca dobrych decyzji. W grze na więcej osób rzadziej występowała taka sytuacja, ale to w zasadzie mój jedyny zarzut w tej sprawie. Nie czułem, grając solo czy we dwie osoby, żebym grał w jakąś uboższą, gorszą wersję gry. Sam tryb solo wart jest również wzmianki, bo działa znakomicie, obsługa wirtualnego gracza jest bajecznie prosta i przyjemność z obcowania z trybem dla pojedynczego gracza bardzo mi przypominała warianty solo z gier Shema Phillipsa.

Regrywalność

Losowo rozłożone karty zamku 1. i 2. piętra. Losowo dobrana karta zamku 3. piętra. Losowo rozmieszczone kafelki akcji kości. Losowo wyłożone z puli kafle akcji Poza Murami. Losowo dobrane karty z puli kart ogrodów jednego i drugiego rodzaju. Czy muszę mówić coś więcej? Biały Zamek stoi regrywalnością i losowym rozłożeniem gry za każdym razem. Żadna rozgrywka nie przypomina poprzedniej, zawsze trzeba się dostosowywać do sytuacji na planszy i od początku planować swoje ruchy pod to, co nam na początku gry wypadło. Dróg do zwycięstwa tu sporo, zawsze można się skupić na czymś innym, ale też trzeba myśleć o tym, co robią inni i nie pozwolić sobie na, choć odrobinę nieuwagi. Trzeba pilnować przeciwników i możliwie dobrze wykorzystać swoją akcję, by samemu zyskać jak najwięcej i możliwie najbardziej przeszkodzić innym. To zdecydowanie nie jest gra ‘multiplayer-solo’.