Northgard: Niezbadane ziemie pomimo swojej tematyki śmiało można nazywać grą rodzinną . Same zasady gry są bardzo łatwe, choć mają dużo niuansów i wyjątków. Rozgrywka w Northgard zazwyczaj przebiega sprawnie, choć zdarzali się współgracze, którzy po kilku rundach czuli znudzenie. Przy szóstej i siódmej rundzie ma się wrażenie wykonywania wciąż tych samych akcji. Z mojego doświadczenia bardzo dużo zależy od graczy (jak zawsze). Ta gra ma w sobie dużo interakcji i gdy choć trochę się zaangażujemy w rozgrywkę, będziemy walczyć i śledzić poczynania innych, czas spędzony przy Northgardzie będzie płyną (prawie) niezauważalnie. Męczące dla mnie jest jedynie podliczanie zasobów i punktów co fazę zbiorów. Stojące figurki Wikingów przysłaniają nam pola i w większości przypadków musimy je podnosić, by sprawdzić zajmowane pole. Jeszcze gdyby każdy gracz sam ogarniał swój klan, jakoś by to przeszło, jednak z uwagi na to, że w większości przypadków grałam z nowymi graczami, ja podliczałam punkty każdemu, więc ta faza zabierała nam bardzo dużo czasu.

Zasady gry opierają się na zagraniu karty i wykonaniu wskazanej na niej akcji. Ikonografia jest zrozumiała, a zasady gry przejrzyste. Choć jest też całkiem sporo drobnych zasad, o których trzeba pamiętać, np. to, że punkty chwały otrzymujemy tylko za całkowicie zamknięte obszary, a zasoby zbieramy ze wszystkich kontrolowanych obszarów. Średnio podoba mi się w Northgardzie deck building. Polega on na ulepszaniu kart klanów oraz wyborze nowej karty do talii co rundę. Gracz, który spasuje jako pierwszy, ma możliwość większego wyboru. Nie za bardzo czuje rozwój swojego decku. W grach typu deck building staram się, aby karty, które pozyskuje w trakcie gry, współgrały ze sobą, a w Northgardzie tego nie doświadczam. Może w tej grze ważniejsze jest tu i teraz oraz równowaga między liczą symboli. Dobrane karty nakierowują nas na pewnego rodzaju strategie. Możemy iść bardziej w zabudowywanie obszarów, większą rekrutację lub przemieszczanie się, co często wiąże się z walką. Jednak wciąż jest to dla mnie za mało deck buildingu. Przez całą grę zdobędziemy maksymalnie 8 nowych kart. Z czego zobaczję je w grze najwyżej dwa razy. Dla mnie brzmi to niestety słabo.

Moduł stwory jest dodatkową wersją gry. Bez niego Northgard wydaje się zbyt luźny i swobodny. Za to z nim robi się ciekawiej, ale też wywołuje on wiele frustracji u graczy. Często te stworki mogą nam pokrzyżować plany, a powrót na właściwe tory może zająć kilka rund. Wydaje się też, że gracze, którzy są daleko od problemów, szybko mogą się rozwinąć i stać się ciężkimi do pokonania rywalami. To już jest w rękach graczy, aby nie pozwolić takiemu graczowi się panoszyć. Jednak ze stworami bardzo często zdarza się, że rywal musi iść na dalszy plan, bo mamy większe kłopoty w postaci wilka, który wyłącza nam punktowanie z regionu lub niedźwiedzia, który ogranicza nasze akcje.