Dylemat Wagonika to bardzo specyficzny tytuł. Już sam klimat Cyanide and Happiness, dla tych co wiedzą o co chodzi, powoduje że gra nie jest dla każdego. Nie wszystkim spodoba się ciężki humor, który jeszcze łączymy z moralnymi wyborami w trakcie gry. Gra bardzo przypomina Karty Dżentelmenów i Loże Szyderców, które również poruszają tematy tabu i sprawdzą się w gronie odpowiednich znajomych. Ciężko sobie po prostu wyobrazić grę w takie tytuły z zupełnie obcymi osobami, no chyba że wspomagamy się specjalnymi miksturami 😉

Jeśli się tak teraz nad tym bardziej zastanowić, to dobrym tematem również są “wrażenia z tworzenia tej recenzji”, a nie tylko z samej gry, ponieważ musiałem bardzo uważać, aby do zdjęć wybierać mniej “pikantne” karty. Nie chciałbym dostać jakiegoś bana czy innej blokady, a uwierzcie mi, są karty o wiele “mocniejsze” niż to, co prezentuję w tej recenzji.

Jeśli miałbym znaleźć minusy w grze Dylemat Wagonika, to bez wątpienia ta papierowa kartka symulująca tory, mógłby być to grubszy karton jak normalne plansze w grach. Wiemy przecież, że to gra imprezowa, łatwo o zalanie takiego elementu na środku stołu, no i lepiej by się prezentowało. Oczywiście to tylko szczegół, bo równie dobrze można by układać po prostu karty obok siebie w dwóch liniach… albo i w trzech, bo gra w 4 osoby tak wygląda najlepiej, gdy mamy właśnie 3 drużyny jednoosobowe.

Niezbędny nie jest, nie wprowadza nowych mechanik, czy nowego rodzaju kart, ale dodatkowe zróżnicowanie postaci i modyfikatorów to zawsze coś fajnego, gdy mamy dany tytuł mocno ograny.