Po otworzeniu Etherfields zwróciłam uwagę na ogrom komponentów. Figurki są wykonane bardzo starannie i z wieloma detalami, co stało się już standardem w grach od Awaken Realms. Plansza główna jest trochę ciemna, jednak dobrze spełnia swoje zadanie, wskazując rozmieszczenie elementów potrzebnych w rozgrywce.

Pierwsza Sen jest samouczkiem i bardzo płynnie wprowadza graczy do świata Etherfields. Bardzo mi się podoba, jak gładko autorzy zapoznają nowych graczy z wykreowanym Światem Snów. W kolejnych Snach jednak już miewałam wątpliwości co do zasad. Bardzo mylące są również podobne zwroty jak: odblokuj, odrzuć, odwróć, odzyskaj… Zasad jest naprawdę sporo i instrukcja pomimo tego, że liczy tylko 20 stron, to jest solidnie wypakowana tekstem. Moim zdaniem dość trudno się po niej poruszać, gdy najdą nas wątpliwości w zasadach.

Każdy Sen rozpoczyna się fabularnym wstępem i przedstawieniem miejsca, w których Śniący rozpoczną swoją przygodę. Do każdego Snu są przygotowane odpowiednie karty i kafelki Sekretów, to one tworzą sedno gry. Znajdują się na nich plansze terenu, Istoty, które spotkamy, przedmioty, które możemy pozyskać oraz wiele innych niespodzianek, które czekają na odkrycie. Etherfields jest przesiąknięte wręcz namacalnym klimatem. Wiele z dostępnych do wykonania akcji na planszy odsyła graczy do odpowiedniego wpisu w Księdze Skryptów. To dzięki nim opowieść o naszych bohaterach staje się realistyczna, a gracze nie mają trudności z wczuciem się w postać. Liczba skryptów również jest imponująca, widać jak dużo pracy włożyli autorzy w powstanie tej przepięknej gry. Co więcej, przy wykonywaniu akcji odwołującej do skryptu w graczach budzi się ciekawość i ekscytacja, co się tym razem wydarzy. Pomimo tylu zalet odwołań do Skryptów, nie mogę nie wspomnieć, że wyszukiwanie odpowiedniego numeru bywa czasem irytujące. Przewracanie stron po kilku godzinach rozgrywki zaczyna męczyć i wybija lekko z przygody.

Kolejną rzeczą, która w Etherfields mi się spodobała, jest rozwój postaci. Każdy Śniący ma swoją personalizowaną talię, w niej kilka unikatowych kart oraz własną zdolność na rewersie. W trakcie rozwoju kampanii gracze pozyskają nowe, lepsze karty, będą mogli zbudować deck pod swoją postać. Dzięki dodatkowym kartom w talii gracze będą ją rzadziej tasować, a co za tym idzie, zmniejsza częstotliwość otrzymywania żetonów Udręki. Gracze mają także zróżnicowane karty rozwoju oraz każdy ma do dyspozycji inne maski dające Śniącym kolejne, niepowtarzalne umiejętności.

W trakcie jednego posiedzenia przy planszy przejdziemy mniej więcej 1-2 Sny. Gdy zechcemy zakończyć rozgrywkę, należy ją zapisać według wskazówek w instrukcji. Gracze odrzucają wszystkie zdobyte żetony Udręki, klucze i kryształy, przywracają karty rozwoju oraz odblokowują swoje karty, dodatkowo mogą wykorzystać zdobyty Eter do zakupu nowych kart Wpływu. Gdy gracze jednak nie chcą kończyć jeszcze rozgrywki, pozostawiają wszystko w takim stanie, z jakim skończyli Sen. Oznaczać to może, że ktoś jest bliski śmierci z powodu Udręki lub z braku połowy kart w talii. Rozumiem, że w inny sposób ciężko byłoby zapisać postępy w grze, jednak takie działanie prowadzi do decyzji zapisywania gry po każdym Śnie, aby zwiększyć swoje szanse na przetrwanie.

Jest jeszcze jeden element rozgrywki, co do którego mam mieszane uczucia to talia kart Drzemek. Na początku podobał mi się pomysł wchodzenia w nie z większego Świata i próby rozwijania Śniących lub pozyskanie przedmiotów na przyszły Sen. Z czasem jednak Drzemki zaczęły się powtarzać, a my odgrywaliśmy te same sceny z lepszym bądź gorszym skutkiem.