Przejdę teraz do mojej oceny wykonania gry. Zarówno karty, jak i pudełko, a nawet instrukcja Głębokiego lasu są unikatowe. Pudełko otwiera się niczym księga – bynajmniej nie jest to przenośnia – gra na pierwszy rzut oka naprawdę przypomina bardziej książkę niż grę. Ten detal bardzo mi się podoba. Zawartość pudełka to instrukcja oraz 20 kart. Idąc analogią pudełka – karty są stronnicami ów książki, które potrzebują by być opowiedziane. Na tym przecież polega gra – gracze właśnie będą prowadzili narrację opowieści inspirowanej kartami. Grafiki przedstawione na kartach nie są przypadkowe, są to tak zwane myrioramy – ilustracje popularne już w XIX wieku, które zestawione ze sobą tworzyły różne obrazy, ułożenie poszczególnych grafik można było zmieniać, tym samym zmieniając efekt finalny. Grafiki są piękne, ale i przerażające – Kostucha, Wilkołak, Smok, leśna jaskinia, ludzka czaszka, raczej mają prowokować opowiadania grozy. W rzeczywistości jednak różnie to bywa – wszyscy wiemy, jak czasem kończy się oglądanie horrorów ze znajomymi – więcej śmiechu niż strachu, tak też bywa podczas rozgrywania partii Głębokiego lasu. niekiedy kartami, nawet tymi najstraszniejszymi, da się stworzyć iście wyborną komedię. Wybaczcie przydługą dygresję, wracam już do rozgrywki. Każda partia wygląda zupełnie inaczej, w każdym towarzystwie gra będzie wyglądała inaczej, jest przecież tak wiele zmiennych, tylko od nas i naszej wyobraźni zależy jaki kierunek obierze dana rozgrywka. I to, moi mili Państwo, jest właśnie piękne w tej grze.