Nie miałam zbyt wielu okazji do zagrania w dużą, oryginalną wersję Everdell. Jednak zawsze, gdy takie się nadarzały, z radością zasiadałam do tego tytułu. Dlatego też byłam bardzo ciekawa Mojego małego Everdell. Gdy tylko dostałam grę, czym prędzej popędziłam do moich siostrzeńców, aby im pokazać ten prześlicznie ilustrowany tytuł. Sześciolatek i ośmiolatka bez trudu zrozumieli zasady i bardzo entuzjastycznie podchodzili do rozgrywki. Wielkim plusem jest, wspomniana już przeze mnie, oprawa graficzna. Te słodkie zwierzątka i żywe kolory z pewnością przykuwają wzrok i zachęcają do spędzenia przy tej grze kilkudziesięciu minut.

Drugą zaletą są również wspomniane proste zasady. Dzieci łapią zasady bez większego trudu. Dużo krytyki słyszałam apropo tekstu na kartach. Dzieci w wieku sześciu lat, które są przed edukacją szkolną, mogą nie umieć jeszcze czytać, a więc gra, która z założenia jest do nich kierowana, jest dla nich bezużyteczna. Jednak muszę zdementować te głosy. Z mojego doświadczenia gracze, nawet Ci nieumiejący czytać, świetnie radzą sobie z tymi kartami. Po pierwsze zawsze można im wyjaśnić każdą kartę, po drugie oprócz tekstu znajduje się też ikonka zasobu lub symbol karty, dzięki czemu łatwo skojarzyć, czego dotyczy ta karta. Dodatkowo dzieci bardzo szybko zapamiętują wszystkie karty i często po jednym przetłumaczeniu, pamiętają znaczenie kart, aż do końca gry. Co do rozgrywek samych dorosłych, to Moje małe Everdell wydaje mi się zbyt proste. Akcje polegają na zebraniu zasobów oraz wydaniu ich na karty. Można trochę pokombinować z combosami między kartami i właśnie tu jest najwięcej zabawy z gry, jednak nie wyobrażam sobie rozgrywki w Moje małe Everdell w grupie rówieśników, bo jest ona za płytka i kończy się w momencie, w którym się dopiero rozkręcamy. Liczba żetonów parad oraz kart jest w takiej ilości, że dłuższe rozgrywki nie miałby sensu.

Każdy z kim grałam, odchodził od stołu zachwycony i zauroczony Moim małym Everdell. Gra jest bardzo szybka i całkiem satysfakcjonująca w porównaniu do innych gier kierowanych dla dzieci. Jedyny mankament to może lekko za długi czas oczekiwania na swoją turę w rozgrywkach trzy i czteroosobowych. Dzieci nie mają zbyt wiele cierpliwości i podczas moich rozgrywek, co chwilę padało pytanie: „czy teraz ja”?  Ostatnim minusem gry jest lekka losowość, która odzwierciedla się w rzutach kostkami oraz w wychodzących kartach. Nie opłaca się nie kupić żadnej karty podczas własnej tury, a biorąc jedną kartę z rynku, jest ryzyko, że odsłonimy lepszą kartę przeciwnikowi.