Gra zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Pierwsze chwile z Pacjentem Zero spędziłam sam na sam. I zagrałam aż trzy razy z rzędu. Pierwsza gra zajęła mi aż 11 rund. W miarę jak poznawałam dokładnie funkcje narzędzi, każda kolejna rozgrywka była krótsza. I tu pojawia się „ale”. Po rozegraniu już kilku gier pojawia się schemat działania i gra staje się monotonna. Z pomocą przychodzą zakłócenia, które skutecznie urozmaicająca zabawę. Równie dobrze gra się z przeciwnikiem gdzie dochodzi element rywalizacji. Jak pisałam wcześniej, nie polecam grać w więcej niż trzy osoby. 

Osobiście nie jestem fanką wykorzystywania aplikacji do gier planszowych. Zaburza to trochę moją wizję uwolnienia się od technologii. Jednak tutaj aplikacja umożliwia granie solo.

W aplikacji możemy wybrać także grę z rywalem. Jednak co bardzo ważne: pamiętajcie, by przeciwnicy w aplikacji mieli ustawione różne kolory laboratoriów, w przeciwnym wypadku rozgrywka zacina się w najmniej oczekiwanym momencie. Wcale nie na początku gry – wręcz przeciwnie – w kulminującym momencie.

Wrócę jeszcze do narzędzi, jakie mamy do dyspozycji. Jest ich sporo, bo aż 15 (niektóre z nich można wykonać kilka razy). I wszędzie są ustawione według innej kolejności. W instrukcji niby alfabetyczne, ale nie do końca, na ściądze, jest to już w 100% według alfabetu po nazwach w języku polskim. Aha, bo w aplikacji nazwy badań są w języku esperanto i wcale nie są alfabetycznie. W sumie to jeszcze nie odgadłam, według jakiego klucza autorzy ustalali kolejność badań w aplikacji. Jest tu więc pomieszanie z poplątaniem i dlatego szczególnie w pierwszych rozgrywkach, odnalezienie właściwego badania w aplikacji może być problemem.

Konsola badawcza jest czytelna i gracz będący MARIĄ, z zasady nie ma problemu z zaznaczeniem właściwych wyników, jednak problem jest z dyskretnością, kiedy trzeba wcisnąć rękę za niestabilną zasłonkę i wskazać rozwiązanie. Warto zaznaczyć, że czas  rozgrywki, gdzie komputerem jest człowiek, jest dłuższy. MARIA musi dobrze zrozumieć narzędzie, znaleźć odpowiedź i ją wskazać. Aplikacja robi to w ułamku sekundy i ryzyko przypadkowego „udostępnienie danych” jest mniejsze.

Na koniec wspomnę o pudełku i insercie. Do segregowania kart, a jest ich sporo, sprawdza się on idealnie. Jeszcze nie wiem, jak będą mieściły się karty w koszulkach, ale bez nich jest zdecydowanie ok. Problem pojawia się przy bloczkach z konsolami badawczymi, instrukcją i zasłonkami. Tutaj insert jest nie do końca dostosowany i te elementy się wyginają.