W Roszadzie wśród zwierząt występuje kilka głównych mechanik. Pierwsza to Grid Movement, czyli poruszanie się po siatce planszy w wielu kierunkach. Dokładnie taka sama mechanika występuje w szeregu gier logicznych, takich jak szachy czy Abalone. Drugą główną mechaniką jest tzw. kamień-papier-nożyce. Cechuje się ona tym, że każda z dostępnych opcji wygrywa z jedną i przegrywa z drugą. Analogicznie w grze Muduko słoń przestraszy kota, lecz ucieknie od myszy; kot wystraszy mysz, jednak czmychnie przed słoniem.

W Roszadę wśród zwierząt można grać od 2 do 4 osób. Rozgrywki dwuosobowe są dynamiczne. Mały błąd może przekreślić całą partię. Plansza jest mniejsza i mało jest miejsc, gdzie możemy swobodnie poruszać się swoimi pionkami. W tym składzie trzeba planować każdy ruch i bacznie obserwować przeciwnika. Rozgrywki w większym gronie stają się trochę luźniejsze. Błędy częściej są do odrobienia, a gdy jeden z przeciwników jest bliski zwycięstwa, możemy pokrzyżować mu plany ze zdwojoną siłą. Jednak im więcej osób tym też częściej będziemy wchodzić z przeciwnikami w interakcje. Miałam takie partie, gdzie non stop, któryś z pionków bał się sąsiadującego zwierzaka i zmuszony był uciekać, zamiast zdobyć przysmak. Mimo tych różnic uważam, że w ten tytuł grać można w każdym składzie osobowym i bawić się przy tym równie dobrze.

Plansza jest modularna, co już na starcie sprzyja regrywalności w Roszadę wśród zwierząt. Każda rozgrywka różnić się będzie rozmieszczeniem i obrotem kafli planszy. Im więcej osób w grze, tym więcej plansz, więc obszar jest jeszcze bardziej urozmaicony. Dodatkowy wpływ na regrywalność ma początkowe umiejscowienie pionków zwierząt. Każdy z graczy ma dużą swobodę w rozplanowaniu pozycji startowych swoich figur. Przebieg rozgrywki odbywa się zawsze w ten sam sposób, jednak jest to charakterystyczne w grach logicznych. Za to wielkim atutem tego typu gier jest brak losowości. Wszystkie informacje na początku gry są jawne i tylko od naszych ruchów zależy kto wygra rozgrywkę.