The Game bazuje na zasadzie ułożenia kart zgodnie z kartami wskazującymi, czyli na stole przy karcie oznaczającej wartości rosnące karty układane są od najmniejszej do największej, a przy karcie oznaczającej wartości malejące odwrotnie. Gra się kończy, gdy wszystkie karty zostaną ułożone. I tu można powiedzieć, zasady ogólne dla obu gier się kończą. Banalne? No nie do końca. Całe “skomplikowanie” gry  (i jednocześnie jej fenomen) tkwi w szczegółach.

W The Game gracze na początek, na środku stołu kładą 4 karty oznaczenia. 98 kart z wartościami należy dokładnie potasować i rozdać po 6-8 kart w zależności od ilości osób. Gracze nie widzą, jakie wartości mają pozostali. Decyzję, kto rozpoczyna grę, podejmowana jest wspólnie. Gracze wykonują ruch zgodnie z ruchem wskazówek zegara (po wykonanym ruchu, karty są dobierane od razu).  Może zdarzyć się tak, że nie masz na ręku odpowiedniej karty, by móc położyć zgodnie z kartą wskazującą, wtedy możesz zastosować zasadę cofnięcie, czyli położyć kartę równo o 10 wyższą / niższą od karty na stole. I właśnie do tego potrzebna jest komunikacja. Gracze powinni sobie pomagać, kładąc karty o odpowiednich wartościach. Zasady komunikacji są jednak dość mocno ograniczone i o wartości kart nie wolno mówić wprost.

W The Game: Nic prostrzego! używane są dwie karty wskazujące. Gracze dostają dwie karty i także odkładają je na stosy obok kart wskazujących. Tutaj możesz złamać zasadę kart wskazujących, stosując odwrócenie – czyli położenie karty o dowolnej wartości tylko tego samego koloru jaka leży na wierzchu stosu. Zasady komunikacji są także rygorystyczne i gracze mogą mówić jedynie o kolorach kart, jakie mają na ręku.