Bardzo lubię gry typu pen&paper, dlatego też ucieszyłam się, mogąc poznać Wyspy Tukana. Gra oczarowała mnie swoją gamą barw, łatwymi zasadami oraz bardzo krótkim czasem rozgrywki. Nawet sam set up zajmuje chwilkę, więc gra sprawdzi się perfekcyjnie w sytuacjach, gdy mamy niewiele czasu na rozgrywkę lub między cięższymi tytułami.

Oprócz czasu rozgrywki, w Wyspach Tukana podobają mi się również nieskomplikowane zasady oraz ciągła zmienność sytuacji. Liczba występujących rodzajów terenów na kartach jest graczom znana, dzięki czemu można wyliczyć prawdopodobieństwo wystąpienia konkretnych połączeń. Jest to ciekawy taktyczny element rozgrywki, ale trzeba pamiętać, że połączenia te wciąż potrafią zaskoczyć i że jedna karta zostaje nieodsłonięta, więc czasem możemy nie doczekać się potrzebnego terenu. W Wyspach Tukana trzeba planować ruchy do przodu i być w tym bardzo elastycznym, najlepiej mieć również plan awaryjny i prowadzić kilka ścieżek do samego reliktu czy wioski. Dużą liczbę punktów uzyskuje się przez szybkie połączenie wiosek z reliktami. Szybsze połączenie tych elementów powoduje, że dostaniemy za nie punkty dwukrotnie, gdyż zliczane są one w pierwszej i drugiej rundzie. Należy przy tym pamiętać, że połączenie dwóch reliktów tego samego rodzaju upoważnia nas do narysowania dodatkowej ścieżki, nie jestem jednak przekonana, czy wykorzystywanie tego bonusu we wczesnej fazie gry jest dobrym pomysłem. Wydaje mi się to lekkim marnotrawstwem. Pod koniec gry mamy więcej informacji i bardziej rozwinięte sieci dróg, wtedy dopiero jesteśmy w stanie zauważyć, które połączenie są bardziej drogocenne. Bonusy otrzymane w ten sposób są świetnym pomysłem i powodują dużą satysfakcję, gdy za jego pomocą, łączymy kolejny relikt z wioską i on również daje nam bonus. Wykonanie takich combosów łagodzi również lekką losowość i nieprzewidywalność rozgrywki.

Jeśli spodoba Wam się podstawowa wersja Wysp Tukana, proponuję wprowadzić wariant Isla Grande, który wydłuża rozgrywkę i daje jeszcze więcej możliwości kombinowania. Przebieg gry jest identyczny, różni się tylko mapą i liczbą rund. Jednak wydaje mi się on bardziej rozbudowany i ciekawszy od podstawowej wersji. Z pewnością odświeży on również rozgrywkę, gdy Isla Petit zacznie Was nudzić. Do odświeżenia rozgrywki służą również czerwone karty premii, które nagradzają graczy, którzy jako pierwsi połączą odpowiednie relikty ze sobą. Na pozytywną ocenę gry wpływa również obecność wariantu gry dla jednego gracza. Jest on jednak wyłącznie sprawdzeniem własnych sił i porównaniem wyniku do tabelki, która wskaże nam poziom, z jakim rozegraliśmy daną partię. Nie wprowadza on nic nowego ani nie każe nam się pojedynkować z samą grą.