Zacznijmy od tego, że wydawnictwo Muduko potrafi w małe karcianki. Otwierając pudełko nie mieliśmy większych oczekiwań, instrukcja jest bardzo krótka i banalna. W pudełku poza notesem do punktacji jedynymi elementami gry są karty – w 6 kolorach o 6 różnych wartościach oraz karty celów.

Pierwszą rozgrywkę mieliśmy okazję rozegrać w 7 osobowym składzie i dopiero wtedy faktycznie zrozumiałem na czym polega cała innowacyjność Splito, było to dla mnie coś nowego. Nie powiem, żeby przepalały mi się zwoje mózgowe ale z pewnością był to inny, ciekawy sposób interakcji z innymi graczami, unikalny i stosunkowo głęboki jak na tak małą i niepozorną grę. Bawiliśmy się świetnie, tak, że rozegraliśmy od razu kilka partii z rzędu.

Myślicie, że granie w Splito jest proste? Niekoniecznie. W trakcie gry musisz współpracować i przekonywać swoich sąsiadów, żeby zagrywali karty do waszych wspólnych stref, a nie do tych drugich, które nas już nie obejmują. Wspólnie z sąsiadami dążycie do zdobycia jak największej liczby punktów ale pamiętajmy, że na końcu zwycięzca jest tylko jeden. I spokojnie, wasi sąsiedzi także o tym pamiętają więc nie zdziwcie się, jeżeli przez kilka tur z rzędu nie dołożą się ani jedną kartą do spełnienia waszego wspólnego celu oczekując, że wy zrobicie to za nich. W końcu cele liczą się dla was obojga, prawda? To dlaczego sąsiad ma na to pracować, a nie my? I takie pytanie zadają sobie wszyscy gracze przy stole. Ale pamiętajmy, że rywalizacja toczy się także z innymi graczami, którzy z nami nie sąsiadują. Karty celów większości punktują tylko wtedy, kiedy danego elementu mamy najwięcej ze wszystkich stref. Jeżeli ktoś inny spełnia nasz cel bardziej niż my on nie dostaje za to punktów, ale my tym bardziej!