Zawsze ciekawiły mnie gry, w których to JA mam wpływ na dalszy przebieg rozgrywki i nie mówię tu o dobieraniu kart pod obraną strategię, czy budowie budynków, które w przyszłości zapunktują ze zdwojoną siłą. Chodzi mi o przeżywanie przygód, odkrywanie nieznanego, dokonywanie trudnych wyborów, rozmowy nad stołem i poszukiwanie tajemnic. Mimo tego, że wiele ze wspomnianych doznań można przeżyć w RPGach, nigdy nie miałam do nich cierpliwości, gdyż często mają całkiem rozbudowaną fabułę i trzeba zebrać odpowiedni skład. Dla osób, które uważają podobnie, na ratunek przychodzi seria gier przygodowych – Cartaventura!

Wielkimi zaletami tych gier są proste zasady, mały rozmiar, przyzwoity czas rozgrywki i wciągające historie legendarnych postaci. Fakt, że gry nie posiadają instrukcji, a kilka pierwszych kart łagodnie wprowadza nas w przedstawiony świat, jest czymś fantastycznym. Dodatkowo autorzy zadbali o tło historyczne, aby jeszcze lepiej móc wczuć się w rolę odgrywanych bohaterów i dzięki temu, mocnej przeżywać fabułę gry. Kolejną zaletą serii są przepiękne i nadające klimatu grafiki. Stonowane, rycinowe rysunki idealnie oddają czasy wikingów i legend o królu Arturze. W porównaniu do komiksów paragrafowych, Cartaventura wymaga kawałka płaskiej przestrzeni. W trakcie rozgrywki będziemy podróżować po różnych krainach i dzięki kartom map odnajdziemy w sobie iskierkę podróżnika. Poza odkrywaniem nowych lądów, w grze spotkamy barwne postacie i wielokrotnie spojrzymy śmierci w oczy.

Mimo tylu atutów Cartaventura ma też sporo elementów, które nie przypadły mi do gustu. Z jednej strony fajnym zabiegiem jest zakończenie gry na kilka sposobów, z drugiej zaś wałkowanie początku historii po raz wtóry było dla mnie dość męczące i trochę odkładało w czasie powrót do kolejnej partii. W trakcie rozgrywki stajemy przed ogromem decyzji, jednak czasami miałam wrażenie, że były one złudne. Niby mamy do wyboru dwie karty, lecz po podjęciu decyzji  i przeczytaniu kolejnego tekstu, wracamy do momentu sprzed decyzji i to ubożsi o tę już wybraną. Czasem dostaniemy jakiś przedmiot, dowiemy się mniej lub bardziej istotnej rzeczy, czy stracimy/zyskamy przychylność lub poważanie, ale koniec końców wylądujemy w punkcie wyjścia. Kilka takich sytuacji byłoby do zaakceptowania, ale w pewnym momencie miałam wrażenie, że większość rozgrywki jest na tym oparta. Występuje kilka poważnych decyzji, które drastycznie zmieniają losy gry, jednak w moim odczuci jest ich zbyt mało