Pierwszy dodatek, jaki miałam to Jeszcze Więcej Szkła. Jest to część nie  tak bardzo rozbudowana jak kolejne rozszerzenia, ale daje możliwość gry w więcej osób. Jest to istotne dla mnie, ponieważ większość tego typu gier jest dla 4 graczy i przy większej ilości chętnych jest problem. Różni się też od innych, ponieważ wprowadza zmianę w mechanice doboru kostek. Przyznaję się, że po moduł z Prywatnym Zasobem Szkła sięgam rzadko, ponieważ lubię ten element losowości i nadzieję do ostatniej tury, że dojdzie mi ta potrzebna kostka. Prywatny zasób szkła zmniejsza takie prawdopodobieństwo dwukrotnie, ponieważ połowę kostek, jakie umieścimy w witrażu, znam już na początku gry. Co jest super i co używam w każdej rozgrywce Sagrady (też zdarza mi się pożyczyć do innych gier),  to tacka do rzutów kostek. Dosyć mała i na 6 osób średnio starcza, ale w innych wariantach dzięki niej kostki nie uciekają ze stołu ani nie wpadają na planszę. 

W Pasji bardzo lubię Karty Inspiracji. Dają umiejętności na całą grę. Dzięki nim niejednokrotnie uniknęłam wydania znaczników uznania na karty pomocy. Można więc podsumować, że są one indywidualną, stałą kartą pomocy. Rzadkie Szkło nie jest bardzo rozbudowanym modułem, ale urozmaica cele indywidualne.

W Życiu mamy 12  kart witraży, co daje 24 wzory. Nie jest to dużo i granie tylko z modułem czeladników może być monotonne. Kostki Mistrzowskie dobrze umieszczone pozwalają na zdobycie dodatkowych punktów, ale też nie w liczbie dającej przewagę. Z realnej zalety to możliwość zastosowania mistrzowskiej kostki jako koła ratunkowego, gdy nie mamy szansy umieścić kostki z puli wyboru. Jeżeli planujecie zakup jednego dodatku, akurat samo Życie bym odradzała.

No i najnowszy dodatek – Chwała – jest to najbardziej rozbudowana część z tryptyku. Sam moduł z szarymi kostkami jest dużym urozmaiceniem. Pierwszy raz po 10 rundzie w woreczku zostaną kostki, dlatego nie można zaplanować ani wyliczyć, jakiego koloru będą one w ostatnich rzutach. Gdy o tym zapomniałam, to straciłam całkiem sporo punktów, bo czekałam na potrzebny kolor, który jednak nie wypadł. Dodatkowo 39 kart, wśród których są głównie nowe cele. Granie w całości z tym dodatkiem, obliguje gracza do jeszcze większej ilości myślenia, analizowania ruchów.

Myślę, że ze wszystkimi dodatkami warto jednak usiąść maksymalnie w 4 osoby. Złożoność gry, a raczej ilość elementów powoduje, że nawet przy dużym stole, w 6 osób nie jest komfortowo. Dodatkowo wszystkie dodatki w jednej grze to już zdecydowanie za dużo. Karty z jednej części nie tyle, co wykluczają realizację celów z drugiej, ale bardzo utrudniają. Nie jest też możliwe spełnienie w zadowalającym stopniu, w połączeniu wszystkich warunków i trzeba wybierać, co da więcej korzyści. Można po grze wtedy analizować, jaka ścieżka była lepsza, ale to już debata prawie jak nad euro, no i złożoność rozgrywki też jest podobna. Dlatego, pomimo że lubię grać w Sagradę, to co za dużo to niezdrowo, sięgając po tą grę, preferuję maksymalnie dwa dodatki lub 4 moduły.

Warto podkreślić, że każdy z opisanych wyżej modułów można grać samodzielnie z podstawką. W sumie 4 dodatki to aż 8 samodzielnych urozmaiceń. W dość dużym skrócie mamy: 3 grupy celów indywidualnych, 3 grupy celów grupowych, jedna zmiana mechaniki doboru i 3 dodatkowe inne zmiany. Każda z kart tej serii jest odpowiednio oznaczona, co pozwala sprawnie rozdzielić modułu po zakończonej rozgrywce.