Po kilku pierwszych rozgrywkach w Sojusz na już miałam mieszane odczucia odnośnie rozgrywki. Gra jest niezwykle prosta, przypomina mi gry karciane, wykorzystujące klasyczny zestaw 52 kart. Szczerze przyznam, że z początku gra wydawała mi się zbyt banalna, zero zastanawiania się, po prostu, gdy uzbieram zestaw, to go oddaję. Jednak już po kilku turach dostrzega się pewne elementy taktyki. Można iść w te same typy, co przeciwnik, aby on czuł oddech na plecach. Można zbierać, jak największe zestawy jednego typu, aby za jednym razem pozbyć się dużej liczby skrzyń. Trzeba się również dostosowywać do sytuacji, gdy widzimy, że przeciwnik ma podobne zestawy do naszych. Możemy go wtedy ubiec i podarować bezcenne skrzynie jako pierwsi. Im więcej osób, tym trudniej tego pilnować i gra staje się trochę mniej taktyczna, a bardziej nieprzewidywalna. Ciekawym motywem jest wykładanie wielu kart na stół i grupowanie ich względem np. zwierząt, by potem znienacka odrzucić je na rzecz jakiegoś towaru. Przy wielu graczach trudniej dostrzec symbole, jeśli nie są one odpowiednio pogrupowane na stole, co sprzyja zaskakiwaniu i pozbyciu się duże liczby żetonów skrzyń za jednym zarazem.

Zaletami gry Sojusz na już są przepiękne ilustracje, autorstwa Piotra Sokołowskiego. Tego samego artysty, który tworzył oprawę graficzną takich gier, jak Spór o Bór oraz W Pył zwrot! Na plus działa również długość rozgrywki oraz przystępność zasad. Gra jest dość lekka i całkiem szybka. Może spodobać się graczom rodzinnym, tym co grają z dziećmi lub starszemu pokoleniu karciarzy.

W grze otrzymujemy 4 żetony graczy (lisich posłańców), które są, absolutnie, do niczego niepotrzebne. Każdy żeton różni się kolorem szalika na lisie, co mogłoby wskazywać kolory graczy, jednak gracze nie muszą mieć kolorów, gdyż w żaden sposób nie zaznaczamy, kto dodał żetony skrzyń. Trzeba również przyznać, że gra Sojusz na już jest bardzo losowa. Na ręce mamy tylko maksymalnie 3 karty i jesteśmy uzależnieni od tego, co dobierzemy. Czasem może się zdarzyć, że sami nie popełnimy żadnego błędu, jednak los się do nas nie uśmiechnie i partia będzie przegrana. Końcówka rozgrywki jest mocno frustrująca, gdy każdemu zostało po 1-2 żetony skrzyń i wszyscy czekają na dobranie tej jednej karty do kompletu, aby móc zakończyć rozgrywkę jako pierwszy/-a. Prawdę mówiąc, to ta losowa końcówka, psuje mi całą przyjemność z gry. Co z tego, że przez 20 pierwszych minut dobrze się bawię  przy Sojuszu na już, gdy końcówka rozgrywki jest kompletnie ode mnie niezależna.