Good Boy to gra, po której nie wiedziałem czego się spodziewać. Z prostej przyczyny, nie jestem osobą, do której skierowany jest to tytuł. Lubię gry strategiczne z planszą i figurkami, area controle, tytuły gdzie naparzamy się na mapie i liczy się gra nad stołem. Jestem też fanem karcianych gier pojedynkowych, gdzie ważna jest strategia, planowanie kolejnych tur, czasem nawet liczenie kart i łut szczęścia.

Udało się mi jednak odnaleźć elementy, które czynią rozgrywkę atrakcyjną. Oczywiście są to pocieszne psiaki na kartach, zrobione ciekawą kreską, tak jak i symbole na żetonach oraz kostkach. Drugą fajną sprawą jest to całe ryzykowanie kolejnych rzutów, a więc i ponura satysfakcja z nieudanej tury innych graczy. Losowość jest jednak trochę irytująca, zwłaszcza gdy ewidentnie rzucamy słabiej niż inni, a nie mamy żadnego wpływu na wyniki na ściankach kości.

Najbardziej spodobała mi się rozgrywka “bez drugiego życia”, czyli że jeden kot i koniec naszej rundy, a także w pełnym 4-osbowym składzie. Limitowane żetony fantów dodawały smaczku, gdy trzeba było zabrać je przeciwnikom, oczywiście temu kto aktualnie wygrywał rozgrywkę. Śmiało mogę dodać, że dodatkowa zasada aby ograniczyć liczbę żetonów na przykład w grze na dwóch, jest czymś czym chętnie urozmaicę rozgrywkę w Good Boya!

Wracając jeszcze do grafik, to kolorystyka przy słabym świetle słabo się sprawdza, niektóre kolory są do siebie bardzo zbliżone, a przecież mamy ogromną paletę barw, której nawet użyto w bardziej zróżnicowany sposób jako tło kart piesków. Czemu ktoś pomyślał, że pomarańczowy, jasny brązowy i ciemny brązowy to dobry pomysł? Gdyby jeszcze te ikonki fantów były jednoznaczne, ale są one tak uproszczone, że łatwo się pomylić.