Zasady Królestwa w Dolinie są bardzo proste do opanowania, jak również szybkie do wytłumaczenia. Gra jest dosyć intuicyjna, a planszetki czytelne. Elementy umieszczamy pod planszetkami, a nie na nich, więc bez problemu można korzystać z podpowiedzi przebiegu tury na jej odwrocie. Co do samej rozgrywki, dość korzystne okazało się zbieranie Królowych, które dają aż 5 punktów, a w całej grze występują tylko 3 takie kafelki. Przydają się też do zdobywania nagrody królewskiej, która gwarantuje 10 punktów (5 punktów z nagrody oraz dodatkowo 5 złotych monet). W grze właściwie nie jest odczuwalna losowość, wszystkie płytki, które trafią do doliny, są najpierw widoczne na wzgórzu. Można zatem tak decydować o dokładaniu nowych postaci, by nie ułatwiać ich zebrania czy przypadkowego wystawienia przeciwnikom. Zawsze wybieramy kolumnę, z której dokładane są postacie do doliny, więc można swobodnie planować swoje ruchy. Czasem korzystne może okazać się też podebranie jakiejś postaci innemu graczowi lub pójście w innym kierunku, by dołożona płytka nie miała szansy zostać zdobyta przez rywala. Czasem warto też zapłacić za pożądaną płytkę ze wzgórza, zamiast czekać, aż będzie niżej na wzgórzu i zdecyduje się na nią przeciwnik. Często na tym polu toczy się rywalizacja, gdyż możemy nie doczekać swojej kolejki, by kupić np. królową, która jest istotną postacią w grze. Pomocne jest również kolekcjonowanie rycerzy z jednego zakonu. Jest to szansa na dodatkowe 3/5/8 punktów. Problematyczne jest jednak przy rycerzach, że gdy zdobędziemy nagrodę królewską, nasze płytki są zasłaniane i odkładane na bok. Brakuje mi jakiegoś oznaczenia na rewersach, co zwłaszcza w przypadku rycerzy jest istotne i byłoby dużym ułatwieniem, gdyż każdorazowe przeglądanie zakrytych płytek jest dosyć uciążliwe, zwłaszcza, gry już trochę ich mamy 🙂 Fajnym bonusem są również punkty za małżeństwa chłopów i ich żon, co sprawia, że najniżej punktowane płytki przynoszą dodatkowe punkty. Odnośnie elementu, jakim jest wzgórze, było to coś, co początkowo przyciągnęło moją uwagę do gry, a finalnie jest to tylko ‘bajer’ designerski, który swoją drogą nie działa. Płytki ciągle się ześlizgują, przez co ciężej ocenić, która jest za jaki koszt. Z pewnością można było zaprojektować ten element lepiej lub nawet z niego zrezygnować. Podobne rozwiązanie znajdziemy w Gizmosie, gdzie kulki pojawiają się w rynience i działa to sprawnie. Sama rozgrywka w Królestwo w Dolinie idzie sprawnie i szybko, wydaje mi się, że spokojnie można zmieścić się w 30 minutach. Właściwie wszystkie rozwiązania zastosowane w tej grze już gdzieś spotkałam. Przesuwające się kafelki i ich malejąca cena, zbieranie setów, aby zdobyć więcej punktów i pozyskiwanie ich w taki sposób, że poruszamy swoim pionkiem po planszy. Wszystko ze sobą współgra, dobrze ze sobą działa i cała gra jest dość intuicyjna, ale też nie wprowadza żadnych nowości.