Podczas rozgrywki w Kohaku każdy buduje swój staw. Kafelki może nie są jakoś bardzo zróżnicowane, ale dzięki temu można zdobyć całkiem przyzwoity wynik na koniec gry. Płytki ryb i ozdób powtarzają się i to głównie dzięki bardzo podobnym układom zdobywamy dużo punktów, przykładowo układając same czerwone kwiaty, powinniśmy iść w czerwone ryby (mogą być dwukolorowe). Nie ma co dokładać zbyt wielu kolorów do naszego stawu. Interakcji podczas gry w Kohaku nie ma właściwie żadnej. Każdy próbuje zbudować swój idealny staw i niezbyt opłaca się podbierać kafelki, które nam nie pasują, tylko po to, żeby przeciwnik ich nie wziął. Wydaje mi się, że takimi zagrywkami można tylko stracić. Im większa liczba graczy uczestniczy w rozgrywce, tym większa rotacja kafelków na planszy. Istnieją duże szanse, że upatrzony przez nas karp czy ozdoba znikną z planszy, ale też większe prawdopodobieństwo, że wymarzone płytki pojawią się ponownie, kiedy dojdzie do naszej tury.

W Kohaku po wzięciu płytek przez gracza te, które zostały na środku, są przesuwane, a w ich miejsce dokładane nowe. Jest to prosty, choć ciekawy zabieg, który różnicuje możliwe pary do wzięcia. Wielką zaletą Kohaku są karty celów dodane w polskiej wersji. Zwiększają one regrywalność, ale też ukierunkowują nasz staw, przez co gracze mogą szukać podobnych kafelków lub iść w zupełnie różne strony. Fajne jest też to, że cel ujawniamy dopiero przy podliczaniu punktów, więc podczas całej rozgrywki możemy się jedynie domyślać, co przeciwnik próbuje osiągnąć. Podczas gry z celami występować może troszkę większa interakcja i chęć podbierania płytek, które mogłyby się przydać przeciwnikom.

Do zalet Kohaku zaliczyłabym jeszcze przyjemność, jaka towarzyszy podczas gry. Nie wiem z czego to wynika, ale partyjki w tę grę są całkiem relaksujące, takie “na luzie”. Pomimo tego, iż przy wybieraniu kafelka trzeba się chwilę zastanowić. Może ma to związek z harmonią panującą w tworzonym stawie? Pierwszą rzeczą, która pozytywnie zaskoczyła mnie w Kohaku, była przygotowana w pudełku tekturowa wypraska. Jest tylko mały minus – nieważne jak ułożę w niej kafelki, to po transporcie i tak będą walały się po całym pudełku. Jest to  frustrujące, gdyż używa się większej liczby płytek w grach z większą liczbą graczy. Kafelki te trzymane osobno i tak pomieszają się z resztą i należy ich szukać jeszcze raz. Oprócz tego Kohaku nie powala swoją estetyką, cała gra jest dość zachowawcza i niczym się nie wybija ponad inne gry kafelkowe.